मी मुलगी आहे म्हणून
मी जन्मले तेंव्हा
काही घरांमधे आनंद साजरा झाला असेल
काही दुःख
(काहींनी ’पहिली बेटी धनाची पेटी’ असं म्हणून सुस्कारा टाकला असेल ,
पुढच्याची वाट पाहात बसले असतील)
मी थोडी मोठी झाले की
मला सांगितलं,
"आवरुन बसत जा.
असं अंगचटीला येवू नकोस."
आणखी थोडी मोठी झाले, शहाणी झाले,
"बाई ग, वेळेत घरी ये,
मोठ्यानं हसू नको,
बोलताना नजरेला नजर देवू नको,
सगळं जग श्वापदांनी भरलेलं आहे,
त्यांच्या जाळ्यात अडकू नको"
मग मी जगाला घाबरायला शिकले.
मान खाली घालून चालायला शिकले.
(किती जणी तर आत्मविश्वासच गमावून बसल्या.)
शिकले सवरले
लग्न करुन बसले,
(म्हणजे काही इलाजच नव्हता)
वाटलं चला आपलं घर मिळालं,
(कितीजणींना वाटलं आगीतून फुफाट्यात पडलो)
नव्या चालीरीती शिकवल्या गेल्या .
नव्या साच्यात बसवलं गेलं.
घरासाठी मूल दिलं
एक मुलगी.............
वाटलं ही तर आपली प्रतिकृती!
बाई ग!
तू माझ्यासारखीच आहेस,
पण माझ्यासारखं जगू नकोस.
मोकळेपणाने वाढत जा
मोठ्याने हस. मोठ्याने बोल.
नजरेला नजर भिडव,
आपलं म्हणणं पटवून दे.
बाई म्हणजे नसतं काही कमी!
बाईला तर हवी स्वातंत्र्याची हमी!
तू पंख पसर
मुक्तपणे विहर
जग नाही श्वापदांचे!
जग आहे माणसांचे!
चांगली माणसे, वाईट माणसे,
काही बरी, काही खरी!
त्यांना तू घाबरु नको,
आपला मार्ग बदलू नको.
आता तू नाही बदलायचं!
जगाने बदलायला हवं.
तुझं माझं बळ एक करु
आणि एक नवं विश्व घडवू.
ज्यात बाई असेल पुरुषाच्या बरोबरीची
पुरुष असेल बाईच्या बरोबरीचा!
कुणी लहान नाही
कुणी मोठं नाही
बाई गं!
चल पाऊल उचल
आपल्याला हे करायला हवं.
**************************************************
आपण बाईपण विसरलो तरी
बाकीचे विसरत नाहीत.
बाकीच्यांना वगळून
आपल्याला जगता येत नाही.
आपल्या वागण्याचे
अर्थ लावणारे ते असतात.
आपण कितीही मुक्‍त असलो
तरी चौकटी आखणारे ते असतात.
सगळं कसं नियमबद्ध
ते करु शकतात.
अपवाद म्हणून का असेना
आपल्याला नियमात बसवतात.
नुसते आपण बदलून उपयोग नसतो,
बाकीचे बदलावे लागतात.
*******************************************
मी बाई आहे.
पण मी बाईसारखी नाही वाढले.
हवं तेच शिकले.
हवं तेव्हढं शिकले.
हव्या त्या माणसाशी लग्न केलं.
वाटलं आपण जग जिंकलं.
पण जगणं इतकं सोपं असतं होय?
काही चौकटी मोडल्या तरी
नव्या चौकटी उभ्या राहतात.
वर्तूळ किती विस्तारलं तरी
क्षितीज कवेत घेता येत नाही.
या बाईपणाच्या मर्यादा काय म्हणून?
माणूसपणाच्या म्हणू हवं तर!
