वाट पाहणे

वाट पाहण्यात एक मजा आहे... आपण ती लूटू शकलो तर!
आपण काही गोष्टींची वाट पाहतो ज्या निश्चित घडणार असतात.
काही गोष्टींची वाट पाहत असतो... त्या घडणार आहेत की नाहीत? आपल्याला माहित नसतं.

आपण पावसाची वाट पाहतो... तो येणार आहे, निश्चित येणार आहे. कधी? कसा? वेळेवर? अवेळी? पुरेसा? अपुरा?.....
वाट पाहायची तर आपल्याकडे वेळ असावा लागतो.
आपली वृत्ती ’माझ्या तालावर जगाने चालावं’ अशी नसेल तर प्रत्येकाला आपण त्याच्या नैसर्गीक गतीने पुढे येण्याची मुभा देतो.

आमच्या लहानपणी आमच्याकडे काहीही मागीतलं की लगेच मिळण्याची/ आम्हांला ते आणून देण्याची पद्धत नव्हती. ते शक्यही नसायचं.
नव्या गोष्टींचं अप्रूप होतं.
मी आठवीत गेले की मला सायकल मिळणार असं ठरलेलं होतं.
मी सहावीत असताना विश्वासला सायकल आणली होती. तो फारच रूबाब करायचा. मला माझी सायकल मिळायला अजून दोन वर्षे होती. माझे वाट पाहणे सुरू झाले.
मला त्याची सायकल वापरायला मिळावी म्हणून मी त्याची मर्जी राखत असे, सायकल पुसत असे, मग मला एखादी चक्कर मिळायची....
मी आठवीत गेले तेव्हा मला सायकल घेतली, फिलिप्स कंपनीची काळ्या रंगाची २४ इंची लेडीज सायकल, पायाला चाकं लावल्यासारखी मी कुठेही सायकलवर जात असे, गल्लीतल्या मैत्रिणींकडेसुद्धा!, सीटवर बसल्यावर माझे पाय पुरत नसत, सायकल आली आणि गती आली जगण्यात, औरंगाबादेत चढ उतार फार, जीव खाऊन चढ चढला की उतारावर नुसतं बसायचं. "मी फार वेगाने सायकल चालवते" अशा तक्रारी क्वचित घरी येत. सायकल चालवून चालवून किती जोरात चालवणार?? दोन्ही हात सोडून हाताची घडी घालायची असे प्रयोग मी फारसे करीत नसे. शाळेत सायकलस्टॅंडवर सायकल लावली तरी माझ्या मनात सायकल असे. आपल्याला बसने जायचे नाही, त्यामुळे बसस्टॉपवर न जाता, दप्तर कॅरीअरला लावायचं. ओढणी बांधायची आणि निघायचं. निघताना शाळेजवळ खूप सायकली असत, स्लो सायकलींग, अगदी हळू सायकल चालवायलापण मजा येते. सायकल पडू द्यायची नाही, पाय खाली टेकवायचा नाही, स्टॉपवर जाणार्‍या मैत्रिणींबरोबर त्यांच्या चालण्याच्या गतीने सायकल चालवायची. पुढे कधी या रस्त्याने तर कधी त्या रस्त्याने घरी यायचं. पहिल्यांदा मा्झ्याशी माझी भेट सायकलनेच घडवून आणली असावी. सायकलवर असतो तेव्हा एकटे अगदी एकटे असतो आपण, मग स्वत:शी बोलता येतं काय काय.....
सायकलची मी खूप दिवस वाट पा्हिली आणि ती मिळाल्याचा आनंद, ती मजा अजून आठवते. नंतर कुठल्याही वाहनाने तो आनंद मला दिला नाही. मीही कशाची इतकी वाट पाहिली नाही.

आम्ही सणांची, त्यात दिवाळीची खूप वाट पाहायचो. धनत्रयोदशीच्या दिवशी रात्री उद्या लवकर उठायचे आहे, अभ्यंगस्नान, दिवाळी सुरू ... अशी स्वप्ने पाहात झोपायचं.... भाऊबीजेच्या रात्री , दिवाळी जाताना हुरहूर लावून जायची.
परीक्षा संपून सुट्या लागायची वाट पाहायचो.

सतत कशाची ना कशाची वाट पाहणं सुरूच असतं ना?

वाट पाहता पाहता आपण चिडायला लागलो ना? तर खेळातली मजा गेली.

साधी सिगनलवर वाट पाहण्याची गोष्ट. समोर सेकंद दिसत असतात तरी लोक चिडतात, अधीर होतात. अशावेळी मी एक खेळ खेळते. समोरच्या सेंकंदांच्या गतीने इकडे तिकडे पाहात आपण आकडे म्हणायचे. २० सेकंदांनंतर आपल्या मनातला आकडा आणि समोरचा आकडा, जुळतात का ते पाहायचे, किंवा आणखीही काही खेळ खेळता येतात. उदा. बंद केलेली गाडी शेजारचा स्कूटरवाला किती सेकंद उरलेले असताना सुरू करेल? या वेळेवरून त्या माणसाच्या स्वभावाचा एक अंदाज बांधता येतो.
सकाळची वेळ, एकदा पौड फाट्याच्या सिग्नलसाठी किमया पासूनच थांबायला लागलं. ’काही इलाज नाही" स्वत:ला सांगत होते, सिग्नल इतका दूर होता, दिसतही नव्हता. आजूबाजूचे लोक वैतागलेले, प्रत्येकजण वेळेचं गणित करत असणार! कोणी उगाचच हॉर्न वाजवत होतं. एक मुलगी स्कूटी बंद करून हाताची घडी घालून उभी, वा! ... कुणी त्या थांबलेल्या गर्दीतही जमेल तितकं पुढं जायचा प्रयत्न करत होतं. तीन सिग्नल्स तरी थांबायला लागणार! माझ्या शेजारच्या रिक्षात कुणीतरी दोघे. त्याची बॅग, तिची पर्स, हातात हात. यांना दोघांना तीन काय चार सिग्नल थांबायला लागलं तरी चालणार आहे. या गर्दीपेक्षा हे दोघे वेगळे आहेत. मी विचार केला, चला, आज या दोघांसाठी हा दहा मिनिटे उशीर आपण चालवून घेऊ या. मग छानच वाटायला लागलं.

कुणी गावाहून येणार असलं, विशेषत: बाबा, तर आई, दाराच्या कडीला पळी लावून ठेवायची किंवा खुंटीला तांब्या लावायची. ते वेळेवर सुखरूप यावेत म्हणून!.. आज गंमत वाटते पण अंधश्रद्धांमधे कशी काळजी आणि प्रेम असतं ना!
आपण अंधश्रद्धा सोडल्या .......... हे अबोल व्यक्त होणंही थांबवलं.

कुणा येणाराची वाट पाहणं, सारखं आतबाहेर करणं.. हे ही थांबलंय. मोबाईलमुळे कळतंच ना! "येणारा आत्ता कुठवर आला असेल" चा खेळ खेळायला मजा येते.

सगळ्यात आनंददायी असतं येऊ घातलेल्या बाळाची वाट पाहणं.

वाट पाहण्याचा आलेख असाच असतो ना! वाट पाहायची, खूप वाट पाहायची, खूप खूप वाट पाहायची, ज्याची वाट पाहिलेली असते तो क्षण येतो आणि जातो, तो आठवत राहायचा,

ठरवलेला कार्यक्रम व्यवस्थित पार पडला की नंतर थकवा येतो, असा थकवा मला खूप आवडतो.

आणि वाट पाहणंही आवडतं, ते लांबलं तरी आवडतं, ज्याची वाट पाहतोय ते अजून घडायचं आहे!

वाट पाहणं...... मस्तच ना?